Πατριωτικά

ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σε γνωρίζω από την κόψη 

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη 

που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη 

των Ελλήνων τα ιερά

και σαν πρώτα ανδρειωμένη, 

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!(Χ3)

Στη Σημαία

Μέσα μας βαθιά για σένα

μια λαχτάρα πάντα ζει

την Πατρίδα συμβολίζεις

και τη λευτεριά μαζί.

Γαλανόλευκη η θωριά σου

και φαντάζεις μέσ᾿ το νου

σαν το κύμα, σαν το γέλιο

του πελάου και τ᾿ ουρανού. (X2)

Της τιμής και της ανδρείας

την αστείρευτη πηγή,

του λευκού Σταυρού σου ἡ χάρη

δυναμώνει κι ευλογεί.

Κι όσοι χάνονται για σένα

σπώντας σίδερα βαριά,

ξεψυχούν και τραγουδούνε

χαίρε, ὦ χαίρε, λευτεριά. (X2) 

Σημαιοφόροι

(Λαμπρή Ορθοδοξία)

Λαμπρή Ορθοδοξία, όμορφη Πατρίδα μας,

αστείρευτες πηγές ζωής και χάριτος.

Στα γάργαρα νερά - νερά σας ξεδιψάσαμε,

περήφανα τα μάτια μας εκλάψανε.

Θα τραγουδάμε με χαρά με τη σημαία μας ψηλά,

που λεβεντιά κι αίμα μαρτύρων έχει κεντήσει.

Σημαιοφόροι εμείς απλοί και με μια ζέση στην ψυχή,

σ' όλα τα πέρατα της γης θα κυματίζει.

Πατέρων και ηρώων τ' άγια τα μηνύματα

απ' τις πτυχές σου στέλνεις με την αύρα.

Σαν τ' άγια των αγίων θε να τα κρατήσουμε

μ΄ ανείπωτη χαρά κι άσβεστη δάδα.

Με περηφάνια περισσή που μεταγγίζει στην ψυχή,

θα διαλαλούμε σ' όλους το "ἐν τούτῳ νίκα".

Σημαιοφόροι εμείς απλοί, άγιο ατίμητο πανί,

σημαία του Χριστού και της Πατρίδας.

Ατενίζω μια Πατρίδα

Ατενίζω μια πατρίδα ευλογημένη απ' το Θεό,

προικισμένη μ' ένα θείο παραδείσου θησαυρό.

Είσαι, Ελλάδα, πλουτισμένη με ονείρων ομορφιές,

απ' τις κορφές ως τις ακρογιαλιές.

Σαν διαμάντι η θάλασσά μας δες πώς λάμπει την αυγή

κι ο σταυρός ψηλά στολίζει κάθε μια βουνοκορφή.

Τα κεριά σ' ένα ξωκλήσι, άυλο φως τα δειλινά

και η ψυχή τραγούδι αρχινά:

Στρέφω τη ματιά μου στο γαλάζιο ουρανό

ν' αντικρίσω Σέ, Θεέ μου, λαχταρώ.

Έχω στην ψυχή μου τη μορφή Σου ζωγραφιά,

την ορθόδοξη την πίστη στην καρδιά!

Θα σταθώ κι εγώ της πίστης μαχητής στον τόπο αυτό,

φλογερός αγωνιστής με το Χριστό.

Και τα χώματά σου, Ελλάδα, τα ζηλέψανε πολλοί,

τα ποτίσαν μ' αίμα, δάκρυ, μάρτυρες ηρωικοί.

Μες στην ιστορία έλαμψαν ακλόνητες μορφές

που ντρόπιασαν σκληρούς κατακτητές.

Και οι ήρωες αυτοί που μας χαρίσαν λευτεριά

πριν τις μάχες, δες, δακρύζανε μπροστά στην Παναγιά.

Και θα ζουν μες στις καρδιές μας ολοζώντανοι, τρανοί

της πίστης, της πατρίδας οδηγοί.

Στρέφω τη ματιά μου στο γαλάζιο ουρανό

ν' αντικρίσω Σέ, Θεέ μου, λαχταρώ.

Έχω στην ψυχή μου τη μορφή Σου ζωγραφιά,

την ορθόδοξη την πίστη στην καρδιά!

Θα σταθώ κι εγώ της πίστης μαχητής στον τόπο αυτό,φλογερός αγωνιστής με το Χριστό. (x2)

Γαλάζια Ελλάδα

Από τα βάθη των αιώνων ξεκινάει

με φύλλα δάφνης και με φως στεφανωμένη.

Η Ελλάδα αιώνια στους επτά ουρανούς πετάει

και πλημμυρίζει φως την οικουμένη.

Γαλάζια θάλασσα, πράσινα βουνά,

καίγεται χρυσό το μεσημέρι.

Πουθενά (x3) το καλοκαίρι

δεν είναι έτσι όμορφο και φωτεινό (φωτεινό).

Γαλάζια θάλασσα, άγια δειλινά

λούζονται στο φως θαλασσοπούλια.

Και γυρνά (x3) στα ύψη η πούλια

φάρος πού οδηγεί στον ουρανό.

Γαλάζια χώρα ο Θεός σού 'χει χαρίσει

τη λεβεντιά, την ομορφιά, τη δύναμη σου.

Το φως σου σκόρπισε στον κόσμο να θυμίζει

τη λάμψη του δικού Του παραδείσου.

Γαλάζια θάλασσα, πράσινα βουνά,

καίγεται χρυσό το μεσημέρι.

Πουθενά (x3) το καλοκαίρι

δεν είναι έτσι όμορφο και φωτεινό (φωτεινό).

Γαλάζια θάλασσα, άγια δειλινά

λούζονται στο φως θαλασσοπούλια.

Και γυρνά (x3) στα ύψη η πούλια

φάρος πού οδηγεί στον ουρανό.

Ελλάδα παίρνουμε το δρόμο και κινάμε,

για κει πού χάραξε η μεγάλη σου ιστορία.

Και σου υποσχόμαστε για πάντα να φυλάμε

την Πίστη μας και την Ελευθερία.

Γαλάζια θάλασσα, πράσινα βουνά,

καίγεται χρυσό το μεσημέρι.

Πουθενά (x3) το καλοκαίρι

δεν είναι έτσι όμορφο και φωτεινό (φωτεινό).

Γαλάζια θάλασσα, άγια δειλινά

λούζονται στο φως θαλασσοπούλια.

Και γυρνά (x3) στα ύψη η πούλια

φάρος πού οδηγεί στον ουρανό.

Αχ πατρίδα μου γλυκιά

 αχ πατρίδα μου γλυκιά πόσο σ' αγαπώ βαθιά. 

Ήλιε μου

Ήλιε μου πες μου δυο λόγια,

δυο λόγια ελληνικά.

«Καλημερίζω τ' αηδόνια

του Αγιοκοσμά.

Κάθε κορφή και ξωκλήσι,

ξωκλήσι και σταυρός,

κάθε πλατεία και βρύση,

να πιει κι ο πιο φτωχός.

Ό,τι κι αν πουν, οι Έλληνες δεν ζείτε

δίχως Σταυρό και δίχως Άγιο Φως.

Ό,τι κι αν πουν, αυτά μην τ' αρνηθείτε

και στον αγώνα, ο Θεός βοηθός.

Κάθε γιορτή και καμπάνα,

καμπάνα εσπερινού,

κάθε εκκλησιά και αλάνα,

και γέλια παιχνιδιού.

Κάθε κελί κομποσχοίνι,

δουλειά ή προσευχή,

σε κάθε σπίτι καντήλι,

καντήλι και κερί.

Ό,τι κι αν πουν, οι Έλληνες δεν ζείτε

δίχως Σταυρό και δίχως Άγιο Φως.

Ό,τι κι αν πουν, αυτά μην τ' αρνηθείτε

και στον αγώνα, ο Θεός βοηθός».

Ήλιε μου είπες λόγια ευλογημένα,

και στον αγώνα, ο Θεός βοηθός!

Μακεδονία Ξακουστή

Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα (Χ2)

που έδιωξες τον τύρρανο κι ελεύθερ' είσαι τώρα. (Χ2)

Είσαι και θα 'σαι ελληνική, Ελλήνων το καμάρι(Χ2)

κι εμείς θα σ' αντικρίζουμε περήφανα και πάλι. (Χ2)

Οι Μακεδόνες δε μπορούν να ζούνε σκλαβωμένοι(Χ2)

όλα και να τα χάσουνε, η λευτεριά τους μένει. (Χ2)

Σε σας

Σε σας, που για τη λευτεριά και την τιμή,

με του Χριστού την πίστη στην ψυχή,

για την πατρίδα αγωνιστήκατε. (Χ2)

Σε σας, που του θανάτου την αψηφισιά

και τη μεγαλοσύνη της καρδιάς,

κληρονομιά σε μας αφήσατε. (Χ2)

Σε σένα Σουλιώτισσα, μάννα γενναία,

Ηπειρώτισσα, καπετάνισσα,

σε σε Μακεδόνισσα, Θρακιώτισσα κόρη

κι αδελφή Ψαριανή λεβέντισσα.

Που χάρισες συ στον αγώνα,

αδάμαστα τα Κλεφτόπουλα

και ναυμάχους φοβέρα στα πέλαγα,

διαλεχτά Ελληνόπουλα.

Και σε σένα που είδες να σβήνουν,

οι ελπίδες και τα χρυσόνειρα.

Μικρασιάτισσα, Μεσολογγίτισσα,

της θυσίας αρχόντισσα.

Και σε σένα μικρή Κυπριοπούλα

που ακόμα προσμένεις και ζητάς,

αναστάσιμα και γλυκοτόνιστα

ν' ακουστούν νικητήρια.

Σε σας, που για τη λευτεριά και την τιμή

με του Χριστού την πίστη στην ψυχή

για την πατρίδα αγωνιστήκατε. (Χ2)

Σε σας, γυναίκες Ελληνίδες, η καρδιά, μ' ευγνωμοσύνης δάφνη και μυρτιά,ξανά με σέβας υποκλίνεται.(Χ2) 

Σε σας!

Όλη δόξα, όλη χάρη

Όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει

και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό.

Και τα στήθη όλο φλόγα με τον ήλιο σου πυρώνεις,

που χρυσός με περηφάνια περπατεί στον ουρανό.

Στην Αγία Λαύρα πρώτα τις χρυσές ακτίνες χύνει,

που λεβέντες πρώτ' ανάψαν του πολέμου τη φωτιά.

Τη γαλάζια μας Σημαία με τη χάρη του λαμπρύνει

και του θείου Ιεράρχη χαιρετίζει τη σκιά.

Ομορφιά και δόξα χύνει όπου γη αιματωμένη

απ' το τιμημένο αίμα των παιδιών της Κλεφτουριάς.

Τ' άγιο χώμα χαιρετάει και περήφανα διαβαίνει

από τα Ψαρά στο Σούλι και στο χάνι της Γραβιάς.

Απ' τη Ρούμελη κι εκείθε, απ' την Κλείσοβα περνάει

και στο Μεσολόγγι μέσα χύνει το χρυσό του φως.

Την αιματωμένη γη του χαιρετάει και ευλογάει,

όπου τόσοι σε μια νύχτα έπεσαν ηρωικά.

Όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει

και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό.

Ο Θούριος

Ως πότε παλληκάρια, θα ζούμε στα στενά,

μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά; (Χ2)

Κάλλιο είναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή. (Χ2)

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,

να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά; (Χ2)

Κάλλιο είναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή. (Χ2)

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς; (Χ2)

Κάλλιο είναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή. (Χ3)

Ο Γέρος του Μωριά

Ένα τραγούδι θα σας πω για τον λεβέντη,

τον ασπρομάλλη μου το Γέρο τον Μωριά

και βάλτε αδέρφια μου για να στηθεί το γλέντι

Τριπολιτσιώτικο κρασί και ψησταριά.

Στήσε χορό ξενιτεμένε Μωραΐτη,

απόψε ας παίξουνε λαγούτα και βιολιά

και πες πως γύρισες στο πατρικό σου σπίτι

και πως σε πήρανε οι γέροι σου αγκαλιά.

Γεια και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί

και σεις κοπέλες γεια σας!

Τη λευτεριά η Ελλάδα μας

χρωστάει στη λεβεντιά σας!

Γεια και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί

που η μάνα αν δεν σας γέννα,

ούτε Άγια Λαύρα θα 'χαμε

ούτε κι '21.

Τώρα που αίμα αδερφικό το χώμα ιδρώνει

κι η Ελλάδα πνίγει την Ελλάδα στα βουνά,

έβγα απ' τον τάφο Θοδωρή Κολοκοτρώνη

κι αδέρφια κάνε όλους τους Έλληνες ξανά.

Τα όμορφα χρόνια τα παλιά να ξαναζήσουν

και στου Ταΰγετου την πιο ψηλή κορφή,

των πρόγονών μας οι σκιές χορό να στήσουν

και να τους λέει τ' αγέρι ετούτη τη στροφή.

Γεια και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί

και σεις κοπέλες γεια σας!

Τη λευτεριά η Ελλάδα μας

χρωστάει στη λεβεντιά σας!

Γεια και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί

που η μάνα αν δεν σας γέννα,

ούτε Άγια Λαύρα θα 'χαμε

ούτε κι '21. (Χ2)

Κάμποι, λαγκάδια και βουνά

(Κλεφτόπουλα)

Κάμποι λαγκάδια και βουνά,

χρυσές κορφές, που ο ήλιος σας φιλά,

τραγουδήστε μαζί μου δυνατά:

Ελλάδα, ζεις μόνο με τη λευτεριά!

Μαύρη η σκλαβιά σ' αυτή τη γη,

ζωή μισή στο ζυγό της ανάγκης.

Δεν προσκυνώ κατακτητή,

δεν σκύβω άλλο στους άπιστους,

είμαι ελεύθερος,

Κλέφτης θα γίνω στα βουνά!

Σέρνω χορό στα Κλεφτικά,

αντιλαλούνε τα δάση κι όλη η γη.

Σκύβω πιάνω το χώμα το φιλώ,

για σε, Πατρίδα, πεθαίνω, ξαναζώ.

Μαύρη η σκλαβιά σ' αυτή τη γη,

ζωή μισή στο ζυγό της ανάγκης.

Δεν προσκυνώ κατακτητή,

δεν σκύβω άλλο στους άπιστους,

είμαι ελεύθερος,

Κλέφτης θα γίνω στα βουνά! (X2)

Ξύπνα Ραγιά

Ραγιά, καημένε μου Ραγιά,

για σήκω το κεφάλι.

Τη δόξα που 'χες μια φορά

απόκτησέ την πάλι. (Χ2)

Ξύπνα, καημένε μου Ραγιά,

ξύπνα να δεις τη λευτεριά. (Χ2)

Διψούν οι κάμποι για νερό

και τα βουνά για χιόνια.

Διψούνε και για λευτεριά

οι σκλάβοι τόσα χρόνια. (Χ2)

Ξύπνα, καημένε μου Ραγιά,

ξύπνα να δεις τη λευτεριά. (Χ2)

Κοιμούμαι μ' ένα όνειρο,

ξυπνώ με μιαν ελπίδα.

Να ιδώ κι εγώ μια μέρα φως,

ελεύθερη πατρίδα. (Χ2)

Ξύπνα, καημένε μου Ραγιά,

ξύπνα να δεις τη λευτεριά. (Χ2)

Το Φλάμπουρο

Είσαι το φλάμπουρο πού 'χει μεράκι του

την έγνοια της Ελευθεριάς.

Σ' έχει ο Κολοκοτρώνης μπαϊράκι του

κι ο καπετάνιος Ζαχαριάς.

Άσπρη-γαλάζια, σωστή ζωγραφιά, 

σαν τ' ουρανού το χρώμα,

ξέρεις -στ' αλήθεια- να κάνεις θεριά 

και τους δειλούς ακόμα. (Χ2)

Τι πατριώτες και τι πατριώτισσες 

θύματα πέσανε σωρό.

Για μια σημαία σύραν οι Σουλιώτισσες

τον τελευταίο τους χορό.

Άσπρη-γαλάζια, σωστή ζωγραφιά, 

σαν τ' ουρανού το χρώμα,

ξέρεις -στ' αλήθεια- να κάνεις θεριά 

και τους δειλούς ακόμα. (Χ2)

Δέσπω Σουλιώτισσα που αντιστάθηκες 

στις μαύρες σκέψεις του Αλή,

για μια σημαία, τότε, ανατινάχθηκες

κι ούτε το σκέφτηκες πολύ.

Άσπρη-γαλάζια, σωστή ζωγραφιά, 

σαν τ' ουρανού το χρώμα, 

ξέρεις -στ' αλήθεια- να κάνεις θεριά

και τους δειλούς ακόμα. (Χ2)

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το Λίβα που καίει τα σπαρτά.

Με κανόνια τις πόλεις χαλάσαν, μας ανάψαν φωτιές στα χωριά

Μα οι εχθροί μας πια τώρα σκορπίσαν και ξανάρθε για μας λευτεριά,

για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν, ας κοιτάξουμε μόνο μπροστά.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά,

μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά (τραβά, τραβά)

και ξανά προς τη δόξα τραβά

Νέα δύναμη το έθνος θα πάρει, σαν και πριν να βαδίσουμε εμπρός

κι ο καινούργιος στρατός με καμάρι, θα σταθεί των συνόρων φρουρός.

Όλη ορθή μες στον ήλιο προβάλει και ψηλά το κεφάλι κρατεί,

μια πατρίδα πολύ πιο μεγάλη, μια πατρίδα πολύ πιο τρανή.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά,

μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά (τραβά, τραβά)και ξανά προς τη δόξα τραβά 

Γυναίκες Ηπειρώτισσες

Γυναίκες Ηπειρώτισσες,

μέσα στο χιόνι πάνε κι οβίδες κουβαλάνε.

Θεέ μου, τι τις πότισες και δεν αγκομαχάνε;

Γυναίκες Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης,

εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις;

Γιαννιώτισσες, Σουλιώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης,

εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις;

Γυναίκες απ' τα σύνορα

κόρες, γριές, κυράδες, φωτιά μες τους βοριάδες.

Εσείς θα είστε σίγουρα της λευτεριάς μανάδες

Γυναίκες Ηπειρώτισσες ξαφνιάσματα της φύσης,

εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις;

Γιαννιώτισσες, Σουλιώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης,

εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις; 

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά!

Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε

οι μανάδες και κοιτάνε ν' αντικρίσουνε,

τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν

στο σταθμό όταν χωριστήκαν, να νικήσουνε.

Μα για `κείνους που `χουν φύγει

και η δόξα τους τυλίγει, ας χαιρόμαστε,

και ποτέ καμιά ας μη κλάψει,

κάθε πόνο της ας κάψει κι ας ευχόμαστε:

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,

παιδιά στη γλυκιά Παναγιά

προσευχόμαστε όλες να `ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες αγαπούνε

και για κάποιον ξενυχτούνε και στενάζουνε,

πως η πίκρα κι η τρεμούλα

σε μια τίμια Ελληνοπούλα, δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου

και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,

όσο κι αν πικρά πονούμε

υπερήφανα ας πούμε, σαν Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,

παιδιά στη γλυκιά Παναγιά

προσευχόμαστε όλες να `ρθετε ξανά.

Με της νίκης τα κλαδιά, σας προσμένουμε παιδιά!!

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και τη σκούφια την ψηλή του,

μ' όλα τα φτερά,

και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει,

βρε, το φουκαρά!

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τον τσολιά μας τον λεβέντη βρίσκει στα βουνά

και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,

με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.

Αααααααααααααχ.

Ξεκινάει την άλλη μέρα, μα και πάλι ακούει "Αέρα"

από τον τσολιά,

δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι,

ξέρει τη δουλειά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι από τον τσολιά,

κι όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,

και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Αααααααααααααχ.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων μεραρχίες πειναλέων

στο βουνό ψηλά,

για να βρουν τον διάβολό τους κι ο στρατός μας αιχμαλώτους

τσούρμο κουβαλά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Και οι Κένταυροι οι καημένοι, βρε τι τρομερό,

νηστικοί, ξελιγωμένοι πέφτουν στο νερό.

Αχ! Γκράτσι, να μη σε δω Γκράτσι,

γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Αααααααααααααχ.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους κι από μας και τους συμμάχους

τρώνε τη κλωτσιά,

και χωρίς πολλές κουβέντες μπήκαν Έλληνες λεβέντες

μεσ' τη Κορυτσά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Μέσα στ' Αργυρόκαστρο εμπήκε το χακί

και σημαία κυματίζει τώρα Ελληνική,

Αχ! Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο,

γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω.

Και 'πάθαν οι καημένοι μεγάλη συμφορά,

κι η Ρώμη περιμένει κι εκείνη τη σειρά.

Αααααααααααααχ.

Κορόιδο Μουσολίνι

Με το χαμόγελο στα χείλη,

πάν' οι φαντάροι μας μπροστά

και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι,

γιατί η καρδιά τους δεν βαστά.

Κορόιδο Μουσολίνι, κανείς σας δε θα μείνει,

εσύ και η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία,

τρέμετε όλοι το χακί.

Δεν έχει διόλου μπέσα κι όταν θα μπούμε μέσα,

ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη

θα υψώσουμε σημαία ελληνική.

Βρέχει και κάτω από την τέντα,

δεν κάνουν βήμα προς τα μπρος

και γράφουν τ' ανακοινωθέντα,

φταίει ο κακός καιρός.

Κορόιδο Μουσολίνι, κανείς σας δε θα μείνει,

εσύ και η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία,

τρέμετε όλοι το χακί.

Δεν έχει διόλου μπέσα κι όταν θα μπούμε μέσα,

ακόμη και στη Ρώμη γαλανόλευκη

θα υψώσουμε σημαία ελληνική.